نوشته های مهدی سالاری

گذر آرام از پله های هوش

روئیده حس گزیران

در فضای فراموشی

آن‌ جا که هراس

از پله های هوش

آرام می‌ گذرد

نگاه من

با گام های تو

در هوای معلق

شماره می‌ شود

بی شماره می‌ شود نفس‌ هایم

وقتی با هوایم

دیوانه‌ تر از هوای تو

به هجای نام

می‌ پردازم

((منصور خورشیدی))

جهنمی در جانب وقت

جنون خاک را آرام

میان طبیعت می ریزد

هفت شاخه یاس سپید

روی سیاه تابنده

محتاج دست هائی است

که سمت آفتاب

بالا می رود

اینک مشتاق چند شاخه

نیلوفر می مانم

که زبان آب را می فهمد

((منصور خورشیدی))

هنوز بوسه ، به خورشید می زند دهنش

هم از حماسه ، نشان دارد.

هم از زمانه ی سبز.

هم از جراحتِ پاییز.

هم از ترانه ی تابستان.

نگاهِ نرمِ نوید آفرینِ او به درخت

جوانه را به سر انجام ِ سبز خواهد بُرد

طراوتِ تپشِ تابناکِ او بر خاک

پیام آب ، به خشکی ست.

سرشتِ او به سرشتِ سپیده می مانَد

که از نهایتِ شب

"حجابِ چهره ی جان، می شو د غبار ِ" تنش.

پس

از اهالی ی روز ست

ودر حوالی ی سرشارِ بامدا دِ بهار

هماره ، مَسکن دارد.

اگرچه پنجه ی پاییز ، بر گلوی گُلش

هزار دشنه ، فرود آورد

وشادمانی ی آوازِ ارغوانش را-

به غم نشاندوُ به شیون کشاند وُ پرپر کرد

دل از سپیده وُ آیینه ، بر نمی دارد

هنوز بوسه به خورشید می زند دهنش.

((رضا مقصدی))

آلمان .کلن .76 خورشیدی

ماه را چشمانی است

می نگرم

از عروسی خاک و آتش

سنگی سخت به سینه می‌ کوبم

تا نازک ترین طناب دار

مرا به تو وصل کند

و ماه را چشمانی است

می نگرم

نمی‌ یابم

کور بودم در اولین روز عاشقی

روشن‌ ترین عقیق را در

جورابی که از تو دارم

پنهان کرده‌ بودم

و خوابم نمی‌ برد

شب، لباس تیره‌ اش

اندام ماه را به نمایش می‌ نشاند

رویاهایم را گم می‌ کنم

ماه که مرا می نگرد…

((فریده نقش))

هر کجا میروم ظلم می بینم

و همه می گویند

« نگران نباش ، خدا جای حق نشسته »

خدایا می شود از جای حق بلند شوی

تا حق سر جایش بنشیند

((حسین پناهی))